Περνούν οι ώρες, τα λεπτά,
τα δευτερόλεπτα
και μου λείπεις, μου λείπεις, μου λείπεις πιο πολύ.
Κι εγώ μακριά σου νιώθω πάλι όλο και χειρότερα
και δεν είναι, δεν είναι, δεν είναι υπερβολή.
Χάνομαι,
το αισθάνομαι.
Πήγε μία και αρρωσταίνω,
πάει δύο και πεθαίνω.
Δε σε βλέπω και τα χάνω
και δεν ξέρω τι να κάνω.
Πήγε μία και αρρωσταίνω,
πάει δύο και πεθαίνω.
Ξημερώνει κι είμαι λιώμα
που δε φάνηκες ακόμα.
Φεύγουν τα όνειρα μπροστά από τα μάτια μου
και το ξέρω, το ξέρω, το ξέρω σ’ αγαπώ.
Και μες στην ζάλη όταν ψάχνω πάλι τα κομμάτια μου
εγώ αντέχω, αντέχω, αντέχω να σου πω.
Πήγε μία…
Πάει δύο…
Δε σε βλέπω και τα χάνω
και δεν ξέρω τι να κάνω.
Πήγε μία και αρρωσταίνω,
πάει δύο και πεθαίνω.
Ξημερώνει κι είμαι λιώμα
που δε φάνηκες ακόμα.
