Δέκα χρόνια άφαντος
κι ούτε μια φωνή,
Πηνελόπη έγινα
σ’ άγονη γραμμή.
Δέκα χρόνια πέρασα
στην Παροναξιά
κι ούτε γνώμη άλλαξα,
ούτε μοναξιά.
Δέκα χρόνια πάνε που γυρνάς
κι ακόμα να φανείς,
σίγουρα θα ‘ρχόσουν πιο νωρίς
με πλοίο της γραμμής.
Ναυαγό να σ’ έβρισκα,
σαν τη Ναυσικά,
δέκα χρόνια να `σβηνα
κι όνειρα κακά.
Και γυμνό να σ’ άφηνα
μες στη φυλλωσιά,
δέκα νύχτες έρωτα
για μια φορεσιά.
Δέκα χρόνια πάνε που γυρνάς
κι ακόμα να φανείς,
σίγουρα θα ‘ρχόσουν πιο νωρίς
με πλοίο της γραμμής.
