Πέταξα και πάλι για να βρω
γκριζογάλανα βουνά
απ’ το κύμα πήρα λίγο αφρό
να στολίσω τα μαλλιά.
Το λιμάνι πάντοτε μικρό
σα σε βλέπω να περνάς
να σε δούμε απόψε στο χορό
λες καθώς με χαιρετάς.
Πικρή πουν’ η γιορτή η αποψινή
μιας ζωής παρηγοριά
για μένα ανάμνηση πια παιδική
και για τους άλλους λησμονιά.
Στο χορό πετούσες σαν πουλί
με κατάλευκο λαιμό
απ’ τα ξένα σου ‘στειλα φιλί
σε ξωκκλήσι αλαργινό.
Μες στα μάτια σου οι αποθυμιές
πίσω ο φόβος μιας σκιάς
κάποτε σε είχα δει να κλαις
τώρα μου χαμογελάς.
Σβήσαν τα φώτα πάψαν τα βιολιά
κοιμηθήκαν τα παιδιά
πέρα μακριά το πέλαγο ξυπνά
αχ πως πονάει η καρδιά.
