Η πίσω πόρτα του μυαλού μου έχει ανοίξει
και περνάω το κατώφλι της ξανά
Δε με νοιάζει τι θα δω, δε φοβάμαι πια να πω
αυτό που προσπαθώ τόσο καιρό
Κυλάει ο κόσμος κι όλο μου φεύγει
μα εγώ αντέχω, εγώ μπορώ
στιγμές και όνειρα μαζί αν είναι
το χθες και το αύριο είναι παρόν
Η πίσω πόρτα της ζωής μου έχει ανοίξει
περνάω το κατώφλι της ξανά
Δε με νοιάζει τι θα δω, δε με νοιάζει πια να πω
αυτό που προσπαθώ τόσο καιρό
Κυλάει ο κόσμος κι όλο μου φεύγει
μα εγώ αντέχω, εγώ μπορώ
στιγμές και όνειρα μαζί αν είναι
το χθες και το αύριο είναι παρόν
Στιγμές και όνειρα μαζί αν είναι
το χθες και το αύριο είναι παρόν
