Έφυγα σαν άσωτος
μα πάντα μετρημένος
κι ενώ γυρνούσα άστεγος
εσύ ήσουν διορισμένος.
Τύχη λοιπόν μην τηνε λες
γιατί τη λένε πίστη
αυτή που με προστάτευε
έξω από το σπίτι.
Έρχομαι από μακριά
και τα λάθη μου πολλά
μα δεν πήγα πουθενά
φίλε, με μισή καρδιά.
Θυμάσαι τα τσιτάτα σου
όλο αντί και όχι
ο χρόνος όμως σ’ έριξε
στη ίδια σου απόχη.
Τώρα το γέλιο σου στραβό
κοιτάξου στον καθρέφτη
στο σπίτι που κορόιδευες
μπήκες σαν τον κλέφτη.
Δε μετάνιωσα εγώ
στο ταξίδι μόνο ζω
μα τα δώρα μου κρατώ
γιατί πάντα θα χρωστώ.
Πίσω στο σπίτι
ξαναγυρνώ
πίσω στο σπίτι
το νήμα ακολουθώ.
Σ’ αυτόν το σκουπιδότοπο
σ’ αυτόν τον άδειο κόσμο
πίσω κοιτάω κι απορώ
πως δε χάθηκα στο δρόμο.
Η φλόγα μου τρεμόσβηνε
και έχανα το βήμα
μα πάντα κάπου έβρισκα
της καρδιάς το νήμα.
Δε φοβόμουν τη βροχή
σαν το δέντρο στην αυλή
με τα πόδια μες στη γη
και στα σύννεφα η κορφή.
Πίσω στο σπίτι
το πατρικό
πίσω στο σπίτι
μια λάμψη ακολουθώ.
Σμύρνη κι Αλεξάνδρεια
βαθιά μου χρόνια
κι η γιαγιά μου νέα μου γελά
κήποι με αγάλματα
ηλιόλουστα μπαλκόνια
θα σε περιμένω στη σκιά.
Πίσω στο σπίτι
το αρχοντικό
πίσω στο σπίτι
το νήμα ακολουθώ
και πάλι ξεκινώ.
