Και τίποτ’ άλλο δε θυμάμαι να ‘χω ζήσει
που να `χει μέλι από σκουριά στην άκρη του σβησμένο,
όσο όταν στέκομαι στα πόδια μου μετά από μεθύσι
και να με πάρεις αγκαλιά στο δρόμο περιμένω.
Θέλω να δω τ’ άστρο του κόσμου
μέσα απ’ τα μάτια ενός πιτσιρικά
να ημερέψω λίγο φως μου
κι όταν θα γεννηθεί ο γιος μου
θα μου τα μάθει της ζωής τα μαγικά.
Και ξόδεψα και μοίρασα και μάλλον ξεχρεώνω
μια στοίβα χρόνια ασθενικά με μια αγκαλιά σκουπίδια.
άλλα να θέλω σαν τρελός και μ’ άλλα να ματώνω,
φυγές να σκάβω μες στη γη και να γυρνώ στα ίδια.
