Aπόγευμα , πλατεία Ναυαρίνου
με τίναξε το ρεύμα όλου εκείνου
που φτάνει από διάφορα κανάλια
σε μία συνεννόηση νηφάλια.
Τα γένια σου ήταν έξι ημερών,
εγώ ήμουν πάλι δώδεκα χρονών,
κοιτάζαμε τους σκύλους τους μεγάλους
και νιώθαμε το ίδιο με τους άλλους:
Γαλήνη.
Κι όπως σωπαίναμε έτσι , κατά λάθος,
σου χύθηκε ο καφές που χα στην άκρη.
Kαι από το κατακάθι κι απ’ το βάθος
ξεφύτρωσε ανοιξιάτικο ένα δάκρυ
σαν μνήμη,
Για λίγο στην πλατεία Ναυαρίνου
με πήραν τα φτερά του γλάρου εκείνου
που κλέβει τις στιγμές, τις φυγαδεύει
και πιστεύει.
Πλατεία απ’ τους περιοίκους φτιαγμένη
χωρίς σχεδιαγράμματα ή μελέτες
μα όλοι από το απόγευμα νωρίς
χτυπάν το νούμερό τους και θα δεις,
τελειώνουν τα ψωμιά των αρμοδίων
εκεί που υπάρχει η αγάπη του πλησίον
μας κάνει.
Και ήσουν πλησιέστερα απ’ όλους
του ενήλικου παιδιού η συμμετρία.
Στα Εξάρχεια ανάμεσα στους πόλους
για μια στιγμή κρατάμε ισορροπία
και φτάνει.
