Δίχως σπίτι και πατρίδα και κορμί όλο πληγές.
Mε το όπλο αγκαλιά μου πάνω στις βουνοπλαγιές
χάνω απόψε τη ζωή μου μα κανείς να μη νοιαστεί.
Ο αγώνας, ως τη νίκη, πρέπει να συνεχιστεί
Ο αγέρας το κορμί μου στη κρεμάλα σαν κουνά
θα σφυρίζει “εκδικηθείτε”, “βάψτε μ’ αίμα τα βουνά”.
Κι απ’ τ’ αρμένικα τα βόλια σαν θερίζοντ’ οι εχθροί
στα ουράνια θ’ αγαλλιάζει η πικρή μου η ψυχή.
Ειμ’ Αρμένης στρατιώτης, είμαι ο Πέτρος Σερεμτζιάν
οι εχθροί γύρω τριγύρω στην κρεμάλα με τραβάν.
Χάνω απόψε τη ζωή μου μα κανείς να μη νοιαστεί
ο αγώνας ως τη νίκη, πρέπει να συνεχιστεί.
