Καίγεται η πίκρα μες στη φλόγα της ζωής μου
Και μένουν τα χέρια να δουλεύουν το ληστή
Χαρά και φως δεν καρτερούν
Μάτια που `χουν τυφλωθεί
Και δάφνες απλώνονται στο διάβα του ληστή
Πίνουν το μίσος και τον φόβο προσκυνούν
Μικραίνουν και χάνονται στην δόξα των Θεών
Διψούν κι αφήνουν το νερό
Στο ρυάκι να κυλά
Σπονδή απ’ τον άνθρωπο για τους θνητούς Θεούς
Φτύνουν τη μοίρα και υφαίνουν μοναχοί
Τα κάστρα γκρεμίζουν να τους γίνουν φυλακές
Οργή μαχαίρι και φωτιά
Δώρα από μικρούς Θεούς
Τα κράτησαν οι άνθρωποι και πνίγεται η ζωή
