Δυο μάνες έχω πάνω στη Γη
που μ’ αναθρέψαν από παιδί.
Και δυο φεγγάρια στη σκοτεινιά,
οι Ποδαράδες κι η Κοκκινιά.
Δεν έχουν πάρκα, ψηλά σκαλιά,
μόνο αργαστήρια και αργαλειά.
Μα βασιλεύει η ομορφιά
στους Ποδαράδες, στην Κοκκινιά.
Κάθε του σκέψη απ’ την αυγή
γεννάει χρυσάφι, γεννάει ψωμί.
Και κάθε βράδυ στα γιασεμιά
σμίγει η αγάπη κι η φαμελιά.
