Πάλι ύπνος δε με πιάνει
μ’ έχει η σκέψη σου πεθάνει
πάλι στο άδειο σπίτι μόνος θα ξημερωθώ
Κι εσύ θέλεις να ξεχάσω
μ’ άλλο τρόπο ν’αντιδράσω
και μου λες αν δεν αλλάξω
πως θα τρελαθώ
Ποια εσύ που έχεις μάθει μονάχα να λες
που χωρίς να ‘χω φταίξει με καις
κι έχεις φύγει χωρίς ενοχές
Ποια εσύ που πατάς τόσους όρκους ζωής
που πεθαίνω κι αδιαφορείς
να τα λες όλα αυτά πώς μπορείς
Ποια εσύ
Σκέφτομαι τον έρωτά μας
τα χαμένα όνειρά μας
κι η πληγή ξαναματώνει
μέσα στη καρδιά
Κι εσύ όλα απλά τα βλέπεις
και για όλα λύση έχεις
λες κι οι δυο είχαμε ζήσει
μόνο μια βραδιά
Ποια εσύ που έχεις μάθει μονάχα να λες
που χωρίς να ’χω φταίξει με καις
κι έχεις φύγει χωρίς ενοχές
Ποια εσύ που πατάς τόσους όρκους ζωής
που πεθαίνω κι αδιαφορείς
να τα λες όλα αυτά πώς μπορείς
