Ένα τραπέζι, μια καρέκλα κι ένα αστέρι
απόψε κάποιος θα καθίσει εκεί να πιει.
Ποιον δε συγχώρησε, ποιον χώρισε, ποιος ξέρει;
Τ’ άδειο τ’ απέναντι κι αυτόν θα καταπιεί.
Προχτές Αιγάλεω, απόψε Περιστέρι.
Ποιος αντέχει απόψε μόνος, ποιος μπορεί;
Ποιος το ζήταγε επιμόνως το βαρύ;
Τι είν’ αυτά που φέρνει ο χρόνος κι απορεί;
Ποιος το ζήταγε επιμόνως το βαρύ;
Ποιος αντέχει απόψε μόνος, ποιος μπορεί;
Συντροφιά ζητάει κι ο πόνος σοβαρή.
Τι είν’ αυτά που φέρνει ο χρόνος κι απορεί;
Ποιος αντέχει απόψε μόνος, ποιος μπορεί;
Ένα τραπέζι, μια καρέκλα κι ένα χέρι,
που την κατέβασε ως τον Άδη τη γουλιά
την πεθαμένη του καρδιά να συνεφέρει,
να της χαϊδέψει όπως τότε τα μαλλιά.
Προχτές Αιγάλεω, απόψε Περιστέρι.
Ποιος αντέχει απόψε μόνος, ποιος μπορεί;
Ποιος το ζήταγε επιμόνως το βαρύ;
Τι είν’ αυτά που φέρνει ο χρόνος κι απορεί;
Ποιος το ζήταγε επιμόνως το βαρύ;
Ποιος αντέχει απόψε μόνος, ποιος μπορεί;
Συντροφιά ζητάει κι ο πόνος σοβαρή.
Τι είν’ αυτά που φέρνει ο χρόνος κι απορεί;
Ποιος αντέχει απόψε μόνος, ποιος μπορεί;
