Ποιος εαυτός μου χρόνια μ’ οδηγεί
κι αντίθετα στο ρεύμα με πηγαίνει
Με νεύμα στην καρδιά ή προσταγή
με πλάθει σαν παιδί και με μαθαίνει;
Το χρέος κάποιας άλλης μου ζωής
εγώ, από την κούνια μου πληρώνω
Την νιώθω με τα λόγια της βροχής
σαν θύελλα στο σώμα μου σηκώνω.
Ποιος εαυτός μου μάκραινε στο φως
και πίστεψε στα λόγια αυτού του κόσμου,
τους φίλους που δεν έβλεπε
και ζούσε στους απόηχους του δρόμου;
