Ψυχή, κορμί, καρδιά, μυαλό και λογισμός και σκέψη
στσ’ αγάπης σου τσ’ αποκλαμούς όλα `χουνε μπερδέψει.
Κι όλες οι χάρες, Εμινέ, που σου` χει ο Θιός δοσμένες
είναι για μένα μαχαιριές στα σωθικά πεσμένες.
Εδά γυρίζω μοναχός κι η μοναξιά φελά με
κι η στόρησή σου, οντέ θα ‘ρθει στο νου,παρηγορά με.
Τίνος Θεού τονε βουλή, ποιας μοίρας κισιμέτι
που το Χριστό τονε γραφτό γη που το Μουχαμέτη;
Ποιος έκοψε το ριζικό και το ‘ραψε για μένα
ετσά που κάθε μου χαρά να ‘ναι σε χέρια ξένα;
Και γιάιντα με την παιδωμή και με περίσσο πόνο
κάθε βλαστάρι τσι χαράς που κόβγω να πλερώνω;
Μα χίλια πάθη, Εμινέ, χίλιους καημούς και πρίκες
κι αν έχω, θα το χαίρομαι πως στην καρδιά μου εμπήκες..
Κι αν είναι να ‘χω ορτάκη μου για λόγου σου τον πόνο,
πάλι Εμινέ θα σ` αγαπώ και δεν το μετανιώνω.
