Στα πέτρινα σκαλιά, με άδεια αγκαλιά,
για το χαμό σου δένομαι,
σε δρόμους κεντρικούς φωνάζω, δεν μ’ ακούς
και στα σοκάκια σέρνομαι.
Ποιος μου πήρε τον άνθρωπό μου,
ποιος μου κλείνει το σπιτικό μου,
ποιος είχε καρδιά να βάλει σ’ ένα όνειρο φωτιά,
ποιος, ποιος, ποιος.
Εσύ που μ’ αγαπάς, πως το `κανες, να πας
τα βήματά σου σ’ άλλονε,
ακόμα, μέχρι χθες, με δυο αναπνοές
η αγάπη μας μεγάλωνε.
Ποιος μου πήρε τον άνθρωπό μου,
ποιος μου κλείνει το σπιτικό μου,
ποιος είχε καρδιά να βάλει σ’ ένα όνειρο φωτιά,
ποιος, ποιος, ποιος.
