Πολλές μανούλες κλαίνε που χάσανε παιδιά
τους τα `ρπαξε ο Χάρος και δε γυρίσαν πια,
τα `βαλες στο μνήμα στη γη πολύ βαθιά.
Ο Χάρος ποτέ δεν λυγίζει
κι αράδα κορμιά
τους τάφους γεμίζει.
Καταραμένε Χάρε
για στάσου να σου πω
μην παίρνεις το παιδί μου
γιατί θα σκοτωθώ.
Ο Χάρος ποτέ δεν λυγίζει
κι αράδα κορμιά
τους τάφους γεμίζει.
Κανέναν δε θ’ αφήσεις
σε τούτη τη ζωή,
όλους θα μας τραβήξεις
στο μνήμα το βαθύ
μα άσε το παιδί μου
λιγάκι να χαρεί.
Ο Χάρος ποτέ δεν λυγίζει
κι αράδα κορμιά
τους τάφους γεμίζει.
