Παντού μυρίζει ναφθαλίνη αυτή η πόλη
στα μαγαζιά, στους δρόμους και στις μνήμες του Θανάση
στο κουρτινάκι του παλιού του του σπιτιού
που κανείς δεν αξιώθηκε να ξεκρεμάσει.
Αναθυμούνται οι γέροι πως ο Βασιλιάς
τους έστειλε αρώματα απ’ την Πόλη
μα οι προεστοί τ’ αρνήθηκαν
με τις κολόνιες θέριευαν οι σκόροι.
Και σήμερα καχύποπτα κοιτούν τους ξένους
τις νοσοκόμες, τους γιατρούς, κάθε ρεμάλι
που βάζει αρώματα αντί για ναφθαλίνη
κι όταν βραδιάσει πέφτει στην κραιπάλη.
Μα τις απόκριες σαράντα γενεών
τ’ απωθημένα βγαίνουν
σ’ αυτή την εβδομάδα των παθών
που τρέχουν και δεν προλαβαίνουν.
Μελαγχολία φέρνει σαν φυσάει ο νοτιάς
μυρίζει σαν την πόλη και το Νοσοκομείο
μαλώνει με τα ρούχα του ο Χρήστος
και κλείνεται ο Θανάσης στο εφημερείο.
Τον βασανίζει αυτό το κουρτινάκι
είχε δαντέλα, ήτανε λευκό
κι αν κάτι άλλο τώρα του θυμίζει
εξορκισμένο να ‘ναι το κακό.
