Μέσα στου αφέντη το αρχοντικό,
είπανε πως είδαν έναν ποντικό,
το τυρί πως τρώει απ’ τη ντενέκα του,
και γλυκοκοιτάζει τη γυναίκα του.
«Τρέξτε αδέρφια, τρέξτε παιδιά,
με μεγάλα ξύλα και χοντρά ραβδιά»
Ψάχνοντας το σπίτι νυχτωθήκαμε,
μα τον ποντικό δεν τονε βρήκαμε.
Τότε είπ’ ο αφέντης «είναι φανερό,
πως αυτά τα ζωα πόλεμο ιερό
μα κηρύξαν» κι άλλους τους συγκίνησε,
κι άλλους με τον φόβο τους παρακίνησε.
«Και θα σας πουλήσω γάτες τρομερές,
με μεγάλα νύχια και χοντρές ουρές»
είπε ο αφέντης, κι έτσι γίνηκε,
και κανείς απ’ όλους δεν αρνήθηκε.
Κάτω στα χωράφια κλαιν’ οι κοπελιές,
που θωρούν στο χώμα αηδονοφωλιές,
και μικρά πουλάκια κάτω άψυχα,
από τ’ άλλα ζώα τα εφτάψυχα.
«Όμως ο αγώνας θα συνεχιστεί,
μέχρι ο εχθρός μας να παραδοθεί!
Ναι, για την ειρήνη όλα γίνονται
και αδέρφια οι γάτες, που αμύνονται»
Πέρασαν τα χρόνια και τ’ αφεντικό,
κάνει συμμαχία με τον ποντικό…
«Ο εχθρός ο νέος είν’ οι γάτες μας,
που ψηλά ανεβήκαν με τις πλάτες μας»
«Μη λιποψυχάτε» κράζει μια φωνή,
«ξέρετε, ο αφέντης πως για μας πονεί,
και θα φέρει απόψε ν’ αγοράσουμε
σκύλους και τη μπόρα να περάσουμε»
Μάθαμε στο τέλος πως τ’ αφεντικό,
είναι ένας κι ίδιος με τον ποντικό,
ίδιος με τον γάτη και τον σκύλο μας,
πως τον αγαπούμε, αυτόν τον φίλο μας
