Σκληρός χειμώνας, το στρατόπεδο κοινό
ώρες ολόκληρες κλεισμένος στο κενό
στις αγγαρείες, στις σκοπιές, στα σούρτα φέρ’ τα
όμως εκείνος ονειρεύονταν κονσέρτα
Όλοι οι στρατιώτες τον φωνάζαν αδερφή
και ο λοχίας τσαμπουκάλευε πολύ
Όσοι σκοτώνουν είναι γνήσιοι στρατιώτες
και πολεμάνε τους εχθρούς και τους προδότες
Κανείς δεν ήξερε στην έξοδο που πάει
μετά τον βλέπανε χαμένο να γυρνάει
Μόνος στο θάλαμο σκυφτός στο καψιμί
μόνος παντού, στις παρελάσεις, στη γραμμή
Χακί οι μέρες, το φυλάκιο υγρό
φίλησε μόνο το χρυσό του το σταυρό
μέσα στο χάραμα ακούστηκε ένας κρότος
τρέξανε όλοι, μα εγώ τον είδα πρώτος
Έριξε την καλύτερη βολή
και η καρδιά του έγινε πορφυρό βιολί
που στάζει αίμα μελωδία και χολή
κρίμα που λέρωσε η καινούρια του στολή
