Πόσα ζήσαμε μαζί
πιασμένοι από το χέρι σαν θυμηθείς
μες στον ήλιο, στη βροχή
έλα σαν περιστέρι για να με βρεις.
Μας προσμένει από καιρό
γαλάζιο ακρογιάλι, γλυκό πρωί
σ’ έναν κόσμο φωτεινό
να σμίξουμε και πάλι μ’ ένα φιλί.
Κάποιες όμορφες στιγμές
αφήσαμε να σβήσουν χωρίς σκοπό
μας προσμένουνε χαρές
ξανά να μας χαρίσουν τον ουρανό.
Ζέστανέ μου αν μπορείς
τα κρύα μου τα χέρια για μια στιγμή
κι ούτε λέξη μη μου πεις
μας ξέρουνε τ’ αστέρια κι οι ουρανοί.
