Πόσες φορές δεν είχα νιώσει
σταλαγματιά μέσ’ στη βροχή
Τα σύννεφα με είχαν προδώσει
κι έψαχνα το γιατί στη γη.
Πόσες φορές δεν είχες παίξει
κυνηγητό με τη φυγή
Κρυφτό λες κι είχανε διαλέξει
να τα φυλάς μονάχα εσύ.
Κι όπως τρέχαμε μέσα στη νύχτα
και μας μάτωνε η βροχή
σε συνάντησα σε μια πλατεία
που δεν είχε επιγραφή.
Ταξιδέψαμε τα δάκρυα μας,
βάψαμε και τη σιωπή,
δώσαμε φωτιά στα όνειρά μας
και σταμάτησε η βροχή.
Πόσες φορές δεν είχα νιώσει
σαν ακροβάτης σε σχοινί
που οι άκρες του είχανε λιώσει
κι έκανα δίχτυ την κραυγή.
Πόσες φορές δεν είχες γράψει
την λέξη “τέλος” με κραγιόν
σ’ ένα καθρέφτη ραγισμένο,
χλωμό σβησμένο μενταγιόν.
Κι όπως τρέχαμε μέσα στη νύχτα
και μας μάτωνε η βροχή
σε συνάντησα σε μια πλατεία
που δεν είχε επιγραφή.
Ταξιδέψαμε τα δάκρυα μας
βάψαμε και τη σιωπή,
δώσαμε φωτιά στα όνειρά μας
και σταμάτησε η βροχή.
Πόσες φορές;
