Και αν δεν υπάρχουν οι λέξεις τότε υπάρχει η σιωπή
κάποιες φορές είναι πολλά αυτά που έχει να πει
όπως τα μάτια μιλάνε έτσι και τα χείλη κλειστά
λένε αλήθειες που περνάνε ξυστά απ’ την καρδιά
Όσο μικραίνουν οι λέξεις η ψυχή αφουγκράζεται
για ν’ ακούσει δυνατά κάνει ότι χρειάζεται
και πάει πάντα πιο κάτω για να βρει ηρεμία
και γυρίζει δυνατή σαν να είναι επιδημία
Φαντάσου την πόλη να πνιγεί στη σιωπή
να βλέπουν τα μάτια δίχως ν’ ακούει τ’ αυτί
να μπορέσει επιτέλους το μυαλό να ηρεμήσει
ν’ ακούει να στάζουν λόγια απ’ της σκέψης τη βρύση
Φαντάσου να είχες χρόνο να διαβάσεις λιγάκι
να γνωρίσεις τον Ελύτη ή να βρεις τον Καζαντζάκη
(να ‘χεις χρόνο) να βρεις χρόνο να κρατάς σημειώσεις
μη σου τύχει σαν και αυτόν τον Χριστό να σταυρώσεις
Πόσο αντέχουνε οι νύχτες
του ρολογιού οι δείκτες
που σπάνε τη σιωπή
Πόσες απ’ όλες τις συνήθειες
απ’ όλες τις αλήθειες
είναι πιο δυνατή
Φαντάσου πως θα `ταν να μιλούσαμε αλήθεια
πως αλλιώς θα χτυπούσε η καρδιά μες στα στήθια
να είχαν μάθει οι ανθρώποι ν’ αγαπάνε ανθρώπους
θα γνώριζε η ψυχή της ψυχής άλλους τόπους
χίλιους τρόπους ακόμα στου μυαλού σου το δώμα
τοίχοι μαύροι μα τα όνειρά τους βάφουν άσπρο χρώμα
σαν μια γόμα που σβήνει σαν μολύβι που γράφει
πιο πολλά κάθε μέρα τα σωστά από τα λάθη
κάθε φορά που γράφω κάποιος αισθάνεται
κάθε φορά που ένα δάκρυ γλιστράει χάνεται
κάθε φορά που το συναίσθημα ανεβαίνει στα μάτια
μια μεγάλη αγάπη απλά γίνεται κάποια
Όταν ακούω αυτό το τραγούδι
κάθε λέξη σαν μαχαίρι κάθε νότα σαν χνούδι
κάθε μέρα καινούρια και η παλιά μένει πίσω
κάθε μέρα ζωή μου θα σου λέω όσο ζήσω
Πόσο αντέχουνε οι νύχτες
του ρολογιού οι δείκτες
που σπάνε τη σιωπή
Πόσες απ’ όλες τις συνήθειες
απ’ όλες τις αλήθειες είναι πιο δυνατή
