Καραβανάκι ξεκινά
απ’ τους παλιούς μπαξέδες
κι απ’ τα σοκάκια που περνά
τρίζουν οι μεντεσέδες.
Στο μπαλκόνι, το μαύρο μαντήλι, βγάζει η Εμινέ,
τραγουδώντας, με πίκρα στα χείλη, έναν αμανέ.
Πόσο σ’ αγαπώ, Λευτέρη, η καρδιά μου το ξέρει,
πόσο σ’ αγαπώ, Λευτέρη,
της καρδιάς μου μαχαίρι και της Σμύρνης αστέρι,
Λευτεράκη μου,
της καρδιάς μου λουλούδι και της Σμύρνης τραγούδι,
αχ, μεράκι μου.
Τραβάνε μέσα στη βραδιά,
μπροστά, ο Γιουσούφ αράπης,
τ’ αγόρια, κρύβουν, στην καρδιά,
το δάκρυ της αγάπης.
Στο μπαλκόνι, το μαύρο μαντήλι, βγάζει η Εμινέ,
τραγουδώντας, με πίκρα στα χείλη, έναν αμανέ.
Πόσο σ’ αγαπώ, Λευτέρη, η καρδιά μου το ξέρει,
πόσο σ’ αγαπώ, Λευτέρη,
της καρδιάς μου μαχαίρι και της Σμύρνης αστέρι,
Λευτεράκη μου,
της καρδιάς μου λουλούδι και της Σμύρνης τραγούδι,
αχ, μεράκι μου.
