Τον έρωτά σου αρνήθηκα για τα παλάτια,
μα τώρα που ‘γινα μεγάλος και τρανός,
όσο δεν βλέπω αντίκρυ μου τα δυο σου μάτια,
καταλαβαίνω ότι είμαι ο πιο φτωχός.
Τώρα βλέπω πόσο είν’ αδειανή,
δίχως την αγάπη, η ζωή,
πόσο δίκιο έχουν τα παιδιά
όταν ξενυχτούν για μια καρδιά.
Ενόμιζα πως, μοναχά το χρήμα αξίζει
κι ότι κρατάει της ευτυχίας τα κλειδιά,
γιατί, ποτέ δεν είχα, ένα, υπολογίσει,
ότι υπάρχει και αγάπη και καρδιά.
Τώρα βλέπω πόσο είν’ αδειανή,
δίχως την αγάπη, η ζωή,
πόσο δίκιο έχουν τα παιδιά
όταν ξενυχτούν για μια καρδιά.
