Αν έβλεπες με τα δικά μου μάτια,
θα έπαιρνες το δρόμο της φυγής,
θα ήξερες πως γίνονται κομμάτια
τα όνειρα ολόκληρης ζωής.
Πόσοι και πόσοι δε μου είπαν “σ’ αγαπάω”,
πόσοι και πόσοι δε μου κάψαν την καρδιά!
Λες και γεννήθηκα μόναχα να πονάω
και να πληρώνω με το δάκρυ τη χαρά!
Και ποιος μ’ αγάπησε λοιπόν αληθινά;
Αν ήξερες αυτά που έχω νιώσει
σαν βγήκα στον κυκλώνα της ζωής,
θα έβλεπες για όσα έχω δώσει
πως πήρα μόνο στάλες της βροχής.
Πόσοι και πόσοι δε μου είπαν “σ’ αγαπάω”,
πόσοι και πόσοι δε μου κάψαν την καρδιά!
Λες και γεννήθηκα μόναχα να πονάω
και να πληρώνω με το δάκρυ τη χαρά!
Και ποιος μ’ αγάπησε λοιπόν αληθινά;
