Από παιδί μου λένε τι να κάνω
να το βουλώνω να μπαίνω στη σειρά
έτσι να ζήσω, κάπως έτσι να πεθάνω
πατέρας δάσκαλοι και χίλια αφεντικά
Μα στην ψυχή μου φυσούσε ένας αέρας
τον όρκο έγραφα στον τοίχο με καρφί
την φυλακή μου να μη τη συνηθίσω
να μην ξεχάσω ότι είχα ορκιστεί
Το ξέρω για σένα δεν τραγούδησα ποτέ
για σένα που ποτέ, ποτέ δε διάλεξες
η ανάγκη μόνο διάλεγε για σένα μια ζωή
στην ίδια φυλακή και εγώ που πάλεψες.
Το ίδιο κτήνος η ίδια μηχανή
που σ’ είχε μέσα της και σ’ έλειωνε και σένα
τώρα ζητάει τη δική μου τη ζωή
πατέρα σ’ άφησε μα τώρα έχει εμένα
Το ξέρω πως μου ‘πες αυτά που σου ‘χαν πει
το ξέρω πως εσύ ποτέ δε διάλεξες
η ανάγκη μόνο διάλεγε για σένα μια ζωή
στην ίδια φυλακή και εγώ που πάλεψες .
Το ξέρω για σένα δεν τραγούδησα ποτέ
το ξέρω πως εσύ ποτέ δε διάλεξες
η ανάγκη μόνο διάλεγε για σένα μια ζωή
στην ίδια φυλακή και εγώ που πάλεψες.
Μα στην ψυχή μου φυσάει ένας αέρας
τον όρκο γράφω στην καρδιά μου με καρφί
τη φυλακή μου δε θα συνηθίσω
δε θα ξεχάσω ότι είχα ορκιστεί.
