Το πρόσωπο μου είναι ακόμα στον καθρέφτη
και σε κοιτάει, και σου γελάει, και σε μιλά
μα με τα δάχτυλα τον σπάω αυτόν τον ψεύτη
σε αυτό το έργο ρόλο δεν θα έχω ποια.
Μπορεί να τρώμε ακόμα στο ίδιο το τραπέζι
μπορεί να πίνουμε από το ίδιο το νερό
όμως η απόφαση στο μάτι σιγοπαίζει
δεν ανήκω εδώ, δεν ανήκω εδώ…
Ποτέ και πουθενά
δεν θα με δεις ξανά
το ξέρω στο παν κι άλλοι
και γύρισαν μετά.
Ποτέ και πουθενά
δεν θα με δεις ξανά
καρδιά μου εγώ έχω φύγει
έτσι όπως φεύγουν λίγοι
που δεν γυρίζουν πια
ποτέ και πουθενά.
Το όνομα μου γράφει ακόμα στο κουδούνι
τα γράμματα μου ακόμα έρχονται εδώ
κι ας ανοίγω και ας με βλέπουν γύρω όλοι
από καιρό καρδιά μου εδώ δεν κατοικώ.
Γιατί αγάπη δεν είναι ότι σε κλειδώνει
γιατί αγάπη είναι ότι ελεύθερο γυρνά
κι αφού αυτοί που ζουν μαζί γίναν δυο μόνοι
δεν ανήκω πια, δεν ανήκω πια…
Ποτέ και πουθενά
δεν θα με δεις ξανά
το ξέρω στο παν κι άλλοι
και γύρισαν μετά.
Ποτέ και πουθενά
δεν θα με δεις ξανά
καρδιά μου εγώ έχω φύγει
έτσι όπως φεύγουν λίγοι
που δεν γυρίζουν πια
ποτέ και πουθενά.
