Ποτέ,
ποτέ πια,
ανάσα μου, κορμί μου, σε βλέπω στο ψωμί μου,
σε πίνω στο ποτήρι μου, γλυκιά μου μυρωδιά,
ποτέ,
ποτέ πια.
Ας μείνουν τα φεγγάρια κλειδωμένα,
ας μείνουν τα πηγάδια σκοτεινά,
να πίνουν τα πουλιά τα ερωτευμένα,
την ώρα που τα χείλη μας θα λένε διψασμένα,
ποτέ,
ποτέ πια.
Κι αν ρωτήσουν τι είν’ η αγάπη,
στείλ’ τους σε μένα να τους πω,
σαν τα ψωμιά μες στο ντουλάπι, τα σ’ αγαπώ.
Κι αν σε ρωτήσουν τι είναι ο έρως,
στείλ’ τους σε μένα το φτωχό,
γίνεσαι νέος κι ας είσαι γέρος,
έτσι είν’ αυτό.
Ποτέ,
ποτέ πια.
