Ποτέ σε φίλο να μην πεις
ποια είναι η χαρά σου αμάν, αμάν
2006 σταγόνες στο ποτήρι μου,
μέθυσαν οι σκέψεις μου απόψε για χατίρι μου,
Στήσανε χορό στο μυαλό μου και γιορτάζουνε,
όλοι οι φίλοι εκεί, μα όλοι απουσιάζουνε
Αχ και να `χα στερνή μου γνώση να `χα
όσους με θαυμάζουνε και μ’ αγαπάνε τάχα,
τάχα μα τα χάρισα, τάχα μου στα χάρισα,
μονάχος το σταυρό στην πλάτη μου κουβάλησα
Ποιος θα έρθει να με σώσει, ποιος το χέρι θα μου δώσει
Ήπια μοναχός μου μονορούφι όλη τη δόση
Τόσοι φίλοι γύρω κι άλλοι τόσοι
με πούλησαν γι’ αντάλλαγμα το τελευταίο γρόσι
Ποιος θα με σώσει, οι σκέψεις μ’ έχουν λιώσει,
τα λόγια και οι λέξεις στα χείλη έχουν πετρώσει,
στα χείλη που στεγνώσανε κι έχουνε ζαρώσει,
εκεί που οι αγάπες έχουν πλέον πια στοιχειώσει.
Ποτέ σε φίλο να μην πεις
ποια είναι η χαρά σου αμάν, αμάν
Αχ και να `χα τη γνώση και το σθένος
τα πάθη που `χω ζήσει να `ταν φως κι όχι μένος,
να γνώριζα από πριν τη δύναμη της σκέψης
και να `χα στο γλωσσάρι μου μονάχα ωραίες λέξεις
Αχ και να `χα όσα λόγια μου `χουν τάξει,
στις δύσκολες στιγμές όλοι οι φίλοι έχουν πετάξει
Πετάνε ή και πέφτουν σαν φύλλα απ’ τα δέντρα,
κρύβονται σαν σκουλήκια πάντα κάτω απ’ την πέτρα
Μέτρα, μέτρα, πόσοι ήρθανε και φύγανε
όλοι αυτοί που πριν την καρδιά τους δεν την ανοίγανε
Φύγανε και πήρανε μαζί τους για ενθύμιο
όσα εμπιστεύτηκες με τρόπο πάντα τίμιο
Και λέω, να ‘χα κι άλλα φράγκα να μοιράσω
στους φίλους μου κυρίως που κοντεύω να τους χάσω
στις δύσκολες στιγμές να `χω κάποιον ν’ αγοράσει
να λέει πως μ’ αγαπάει και δε θέλει να με χάσει
Ποτέ σε φίλο να μην πεις
ποια είναι η χαρά σου αμάν αμάν
