Έπεσε η ομίχλη στις σκεπές,
κόκκινος καπνός,
τόσες φωτεινές επιγραφές,
τόσο λίγο φως.
Κι ανατινάζονται τα λόγια
που ήθελα τόσο να σου πω,
κατρακυλάνε σαν ποτάμια
σ’ έναν άγνωστο γκρεμό.
Κι όσο παλεύω να σε φτάσω
τόσο σε παίρνει μακριά,
αυτός ο αέρας που σφυρίζει σα να λέει
ποτέ ξανά.
Φεύγεις και αργά σ’ ακολουθεί
τίγρης σιωπηλός,
χάνεσαι στης πόλης τη βουή,
φεύγω μοναχός.
Κι ανατινάζονται τα λόγια
που ήθελα τόσο να σου πω,
κατρακυλάνε σαν ποτάμια
σ’ έναν άγνωστο γκρεμό.
Κι όσο παλεύω να σε φτάσω
τόσο σε παίρνει μακριά,
αυτός ο αέρας που σφυρίζει σα να λέει
ποτέ ξανά.
Κι αναρωτιέμαι τι θα πει για πάντα
