Κοίτα, γίναν ασημένια
τα μαλλιά μου απ’ την έννοια,
κοίτα, γίνανε ρυτίδες
της αγάπης οι ελπίδες.
Πότε θα `ρθει, Θεέ μου, πότε,
την προσμένω από τότε,
από τότε που ‘μουνα παιδί,
κάνε, Θεέ μου, να `ρθει τώρα,
με του έρωτα τα δώρα
και του Παραδείσου το κλειδί.
Κοίτα, χάνονται τα χρόνια,
φεύγουν σαν τα χελιδόνια,
κοίτα, φεύγουν και φοβάμαι
πως, μονάχος πάντα θα `μαι.
Πότε θα ‘ρθει, Θεέ μου, πότε,
την προσμένω από τότε,
από τότε που ‘μουνα παιδί,
κάνε, Θεέ μου, να `ρθει τώρα,
με του έρωτα τα δώρα
και του Παραδείσου το κλειδί
