Αφήστε με μονάχο μου
να κλαίω τον καημό μου.
την μαύρη μου καταστροφή
τον σημερνό χαμό μου.
Πώς ήμουνα πού έφτασα
και πού θα φτάσω ακόμα,
πού είσαι μάνα μου να δεις
που `χω τη γη για στρώμα.
Το κρύο έχω πάπλωμα
τις πέτρες μαξιλάρι,
για συντροφιά μανούλα μου
τ’ άστρα και το φεγγάρι.
Πώς ήμουνα πού έφτασα
και πού θα φτάσω ακόμα,
πού είσαι μάνα μου να δεις
που `χω τη γη για στρώμα.
Να αλλάξω μάνα δεν μπορώ
το δρόμο που επήρα,
δε φταις εσύ ούτε κι εγώ
μόνο η μαύρη μοίρα.
Πώς ήμουνα πού έφτασα
και πού θα φτάσω ακόμα,
πού είσαι μάνα μου να δεις
που `χω τη γη για στρώμα.
