Επτά η ώρα το πρωί
Με μια πληγή που αιμορραγεί
Κοιτώ τα τρένα
Φεύγουν εκείνα βιαστικά
Άδεια βαγόνια σκοτεινά
Μοιάζουν με μένα
Μέσα μου ο κόσμος μια σταλιά
Και ότι θυμάμαι με πονά
Με πάει πίσω
Τσιγάρο ανάβω και ζητώ
Μια απάντηση να βρω
Να μην λυγίσω
Που με πας καρδιά μου που με πας
Τι φοβάσαι και δεν μου μιλάς
Όλες μου οι νύχτες μια διαδρομή
Πως να επιστρέψω αν δεν είσαι εκεί
Αν δεν είσαι εκεί
Επτά η ώρα το πρωί
Τι να μου κάνει μια στιγμή
Που δεν μου φτάνει
Ζω τη δική μου συννεφιά
Κι ούτε ένας ήλιος πουθενά
Να με ζεστάνει
Αφηρημένος και σκυφτός
Ο ίδιος μου ο εαυτός
Σε ένα αστείο
Και στο δικό μου το μυαλό
Ένας χειμώνας δυνατός
Αυτό το αντίο
