Η ζωή δεν είναι, λες μια χαρά, δέκα πληγές
άλλα ήθελες και άλλα σου `χω δώσει,
στο τραπέζι τα κλειδιά και με σίγουρη ματιά
φεύγεις, λες, για μια αγκαλιά που θα σε νιώσει.
Που να πας, όπου κι αν πας, ξενιτιές θα συναντάς
ό, τι καις κι ό,τι πετάς, θα θυμάσαι
που να πας, όπου κι αν πας, στον αέρα θ’ ακουμπάς
πάλι εμένα θα ζητάς και μόνη θα ‘σαι.
Δεν αντέχεις, λες ξανά, να βραδιάζεις σ’ αγκαλιά
μ’ έναν έρωτα που σ’ απογοητεύει
οι αναμνήσεις μιας ζωής, λεπτομέρειες, θα πεις
δικαιούσαι μια καρδιά να σε λατρεύει.
Που να πας, όπου κι αν πας, ξενιτιές θα συναντάς
ό, τι καις κι ό,τι πετάς, θα θυμάσαι
που να πας, όπου κι αν πας, στον αέρα θ’ ακουμπάς
πάλι εμένα θα ζητάς και μόνη θα `σαι.
