Εσύ που κάποτε μου είχες πει
ότι ποτέ δε θα μας βρει
του χωρισμού η μπόρα
που να ’σαι τώρα, που να ’σαι τώρα, που να ’σαι τώρα.
Που να ‘σαι τώρα, που γυρνάς
ποια μονοπάτια σεργιανάς
τα δειλινά, τα βράδια.
Τις ώρες σου πως να περνάς
με τα φιλιά σου ποιον κερνάς
και τον μεθάς με χάδια.
Εσύ που κάποτε είχες ορκιστεί
ότι θα είμαστε μαζί
ως τη στερνή μας ώρα
που να ’σαι τώρα, που να ’σαι τώρα, που να ’σαι τώρα.
