Κυριακή να βρέχει του κόσμου τον καημό
όλο μέσα στην καρδιά μου,
τα μάτια φοβισμένα, με πίκρες ποτισμένα
κι εσύ που ξεπουλάς τα όνειρά μου,
ψάχνω να πιαστώ από μια αλήθεια
κουράστηκα να ζω στα παραμύθια.
Που πας, αν ζω ή αν πεθαίνω δε ρωτάς,
που πας, πες μου δεν τελείωσε για μας,
πράγματα δικά σου καίω,
στάχτη σ’ έκανα στο λέω,
δεν έχω τίποτα να χάσω, όλα στα `δωσα,
που πας, αν ζω ή αν πεθαίνω δε ρωτάς,
που πας, πες μου δεν τελείωσε για μας.
Χάθηκες σε τραίνα, τρένα της φυγής
τίποτα δεν είχες για να πεις,
με μια καληνύχτα πώς με ξεπερνάς
με τόση ευκολία με ξεχνάς,
όπου κι αν κρυφτείς, όπου κι αν χαθείς,
οι ενοχές πονάνε, θα το δεις.
Που πας, αν ζω ή αν πεθαίνω δε ρωτάς,
που πας, πες μου δεν τελείωσε για μας,
πράγματα δικά σου καίω,
στάχτη σ’ έκανα στο λέω,
δεν έχω τίποτα να χάσω, όλα στα `δωσα,
που πας, αν ζω ή αν πεθαίνω δε ρωτάς,
που πας, πες μου δεν τελείωσε για μας.
