Περνάς μια βόλτα και με λιώνεις,
χαμογελάς μα δε μιλάς,
κι εμένα όλο με μαραίνεις,
τι θέλεις, πες μου, τι ζητάς,
άσε παιδάκι μου το ύφος,
θα με τρελάνεις όπως πας,
δεν έχω όνειρα και ύπνο
αφού δεν κλείνω μάτι πια.
Που πας και χάνεσαι, δε με νοιάζεσαι
κι είναι κρίμα,
που με κατάντησες και με έκανες
σαν την Αθήνα.
Είσαι μωρό μου η ιστορία
απ’ τα βιβλία τα παλιά
κι εγώ που ψάχνω ευκαιρία
για να σε πάρω αγκαλιά,
γλιστράς και φεύγεις σαν το ψάρι,
έρχεσαι σαν τον πυρετό,
μ’ ένα μαράζι με αφήνεις
κι έναν ατέλειωτο καημό.
Που πας και χάνεσαι, δε με νοιάζεσαι
κι είναι κρίμα,
που με κατάντησες και με έκανες
σαν την Αθήνα.
