Κουβαριασμένα όνειρα και ρούχα πεταμένα
κι εγώ μονάχος κάθομαι και σκέφτομαι εσένα,
οι ώρες, που τις ρώτησα, μου είπαν πως αργείς,
μου είπαν πως απόφαση δεν πήρες αν θα `ρθεις.
Που πας κορίτσι μου μέσα στ’ αγκάθια,
δίχως εμένανε για πες μου που θα πας,
τώρα σου ρίχνουνε στάχτη στα μάτια
και θέλουν να σε πείσουν πως δε μ’ αγαπάς.
Σε παρασύρουν άδικα, δυο λόγια χρυσωμένα,
κι εγώ απόψε κάθομαι και σκέφτομαι εσένα,
δεθήκαμε, χωρίσαμε, δεθήκαμε ξανά,
μα φαίνεται, η σκέψη σου, πως όλα τα ξεχνά.
Που πας κορίτσι μου μέσα στ’ αγκάθια,
δίχως εμένανε για πες μου που θα πας,
τώρα σου ρίχνουνε στάχτη στα μάτια
και θέλουν να σε πείσουν πως δε μ’ αγαπάς.
