Βρέχει ξανά κι ήρθα πάλι εδώ
στον άδειο το σταθμό, μόνη στη γωνιά,
κοιτώ παντού μήπως και φανείς,
στην άκρη της γραμμής τραίνου μακρινού.
Που πάτε τραίνα στο δειλινό,
πάρτε κι εμένα μακριά από `δω,
πάρτε κι εμένα για να τον βρω,
που πάτε τραίνα στο δειλινό.
Οι ταξιδιώτες κουνάν τα μαντήλια
μα εγώ είμαι μόνη τέτοια βραδιά,
έχω αφίλητα τα δυο μου χείλια
και πνίγω τ’ όνειρο μες στην καρδιά.
Εσύ είσ’ αυτός που `χω στην καρδιά,
ποιος τόπος σε κρατά μακριά μου, ποιος,
σε καρτερώ βράδυ και πρωί
σαν το μικρό πουλί με μισό φτερό.
Που πάτε τραίνα στο δειλινό,
πάρτε κι εμένα μακριά από `δω,
πάρτε κι εμένα για να τον βρω,
που πάτε τραίνα στο δειλινό.
Οι ταξιδιώτες κουνάν τα μαντήλια
μα εγώ είμαι μόνη τέτοια βραδιά,
έχω αφίλητα τα δυο μου χείλια
και πνίγω τ’ όνειρο μες στην καρδιά.
