Πού ‘ναι τα χρόνια τα παλιά, αμάν, αμάν,
όπου την πίναμε παιδιά,
στου Φιλοπάππου τη φωλιά,
αμάν, αμάν, μέσα στου Κέδρου τη σπηλιά;
Εκεί συχνάζαμε πολλοί, αμάν, αμάν,
από την Πλάκα και του Ψυρρή,
θησείο, Γκαζοχώρι, αμάν, αμάν
και της Γιαννούς η κόρη.
Μ’ όλα του κόσμου τα καλά, αμάν, αμάν,
και με μπουζούκι, μπαγλαμά,
Όϊντες!
οι νύχτες μας περνούσανε, αμάν, αμάν,
και πίσω δε γυρνούσανε.
Κι έτσι τα χρόνια πέρασαν, αμάν, αμάν,
και τώρα μας εγέρασαν.
Τώρα βγήκανε οι μάγκες,
αμάν, αμάν, όλο τρίχες ματσαράγκες.
Γεια σου Μεμέτη με τα τραγουδάκια σου!
