Πρέπει να κρατηθούμε
μες στο σκοτάδι
το φως που έσβησε να δούμε
μας πέταξε η εποχή
μα φταίει και η δική μας ανοχή.
Όλους τους ανεχόμαστε
τρώμε, μαζί κοιμόμαστε
κι όταν έρθουν τα δύσκολα
άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
Όλα τα καταπίνουμε
χάρη στους βλάκες δίνουμε
μα αυτοί μπήκαν στο αίμα μας
και στον καπνό που πίνουμε.
Σανίδα μου η μοναξιά
και τα όνειρα μου στα βαθιά
αν ίσως επιπλεύσουνε
θα ‘ρθουν σ’ αυτή την εποχή
γερά σκοινιά να δέσουνε.
Πρέπει να κρατηθούμε
αν ίσως επιπλεύσουμε.
