Από μακριά σαν γνώρισα
από μακριά σαν είδα
και απ’ τα νερά ξεχώρισα
την όμορφη πατρίδα
Στα στήθη μου ετινάχθηκε
χαρούμεν’ η καρδιά μου
και στα βουνά επετάχθηκε
σαν αστραπή η ματιά μου
Είν’ η στιγμή που φεύγουνε
τα’ αστέρια πρώτα, πρώτα
μόλις αρχίσουν κι έβγουνε
της χρυσαυγής τα φώτα
Κύμα στεριαίς χωριζουνε
κι εκεί το μάτι στρέφει
που αγκαλιασμέν’ ασπρίζουνε
βουνα μαζί και νέφη
Κυτάζω εκεί που υψώνεται
το πράσινο Ακρωτήρι
θαρρείς πως καμαρώνεται
και στο νερό θα γύρη
Με χίλια δυο κουνήματα
να ιδή την ομορφιά του
μ’ αφρούς από τα κύμματα
να πλέξη τα μαλιά του
Να κι ο Σκοπός αντίκρυ του
θαρρείς πως το ζηλεύει
θαρρείς και από την πίκρα του
τον ουρανό γυρεύει
Δεν είδα την αγκάλη σου
σ’ αυτόν τον κόσμο πρώτη
δεν έθρεψαν τα καλλη σου
την παιδική μου νειότη
Αλλ’ αν και την χρυσώτερη ζωή
σ’ εσέ περνούσα
μ’ αγάπη περισσότερη
δεν θενά σε ποθούσα
