Θυμάμαι εκείνη τη στιγμή
σαν να `ταν σήμερα, τώρα,
ήταν όλα γκρίζα, ίσα που χάραζε.
Ο Μανώλης στο τιμόνι,
ο Δημητρός, συνοδηγός κι εγώ πίσω.
Μπαίναμε στο Βαρδάρη.
Σ’ ένα κόκκινο φανάρι,
ο Μανώλης άρχισε να λέει:
“Γεια σου, μάνα Σαλονίκη,
γεια σου, νύφη του βορρά,
γεια σου, Τούμπα και Βαρδάρη,
γεια σου, και Καλαμαριά,
Μάνα είναι, ρε Δημητρό,τι νομίζεις”.
Ήταν από τους ξένους που την αλλάξαν.
Αγάπησε τον κόσμο της,
αγάπησε τους Σαλονικιούς.
Του αφιερώνουμε λοιπόν, όλοι εμείς οι φίλοι του
απ’ τη Θεσσαλονίκη, την αγάπη μας,
τραγουδώντας τα τραγούδια που τραγούδησε.
Τα τραγούδια που τραγούδησε
μ’ έναν τρόπο μοναδικό κι απλησίαστο,
και του λέμε εκεί πάνω που είναι, ότι ζει
και θα ζει μέσα στις καρδιές μας, για πάντα.
