Αυτό το βλέμμα το θλιμμένο
Πόση αλήθεια έχει δει
Και πόσο αίμα έχει αντέξει
Μέχρι τη στεριά να βρει.
Απ’ τα δάκρυα των ανθρώπων
Έχει η θάλασσα αλμύρα
Κι είναι η δική τους μοίρα
Πάντα μια καινούργια γη.
Και πίκρα που έχει, πίκρα που έχει
η ελπίδα που πεθαίνει μοναχή
Και δεν αντέχει, άλλο ν’ αντέχει
μέχρι το δάκρυ ν’ ακουστεί.
Αυτό το βλέμμα το θλιμμένο
Πόση αλήθεια έχει δει
Και πόσο αίμα έχει αντέξει
Μέχρι τη στεριά να βρει.
Και πίκρα που έχει, πίκρα που έχει
η ελπίδα που πεθαίνει μοναχή
Και δεν αντέχει, άλλο ν’ αντέχει
μέχρι το δάκρυ ν’ ακουστεί.
