Προσφυγοπούλι είμαι εγώ
που την Μικράν Ασία
κι είδανε τα ματάκια μου
μεγάλη απελπισία.
Είδανε Τούρκους με σπαθιά
και Τούρκους με μαχαίρια
να σφάζουνε τσι χριστιανούς
με τα έρημα ντως χέρια
Κι η ιστορία που θα πω αρχή έχει και τέλος
ο έρωντας κι ο θάνατος το ίδιο ρίχνουν βέλος
Κι ο νιος τη νια αγάπαγε μα οι Τούρκοι τον λαβώσαν
κι η νια μαχαίρι άρπαξε τα στήθη τζη ματώσαν
Μα στου θανάτου τση πληγές βοτάνια δε χωρούνε
μηδέ γιατροί γιατρεύουνε μηδέ άγιοι βοηθούνε
Εκειά που θάφτηκε ο νιος φύτρωσε κυπαρίσσι
Εκειά που θάφτηκε η νια φύτρωσε ένα καλάμι
Κάθε λαμπρή κάθε εορτή και κάθε μπαϊράμι
ήσκυφτε ο κυπάρισσος και φίλιε το καλάμι
