Τι να το κάνω πια κι αν ξέρω τρόπους
ο μόνος τρόπος είναι να σε δω
δεν έχει λογική αυτή η προσμονή
σαν τρέμει η καρδούλα μου
και σαν παρανοεί.
Μετρώ τον κόσμο με τα δυο σου χέρια
τη μυστική μαθαίνω τη γραφή
κι ο κόσμος είσαι εσύ, τα χρώματα εσύ
το γαλανό, το πράσινο, το μοβ, το βυσσινί.
Και δεν περνάνε οι ώρες
λες και το συζητούν
με τις άγιές σου μπόρες
να σβήσεις όλα τα παλιά
να πάμε απ`την αρχή.
Υπάρχω, δεν υπάρχω που να ξέρω
βυθίζομαι στο πιο γλυκό κενό
μια σφαίρα είν’ η ζωή και θέλω να με βρει
στο στήθος μου που λαχταρά
απόψε να καεί.
