Πρώτη Σεπτέμβρη και τρελαίνεται ο αέρας
βιάζεται να ‘ρθει το φθινόπωρο και τρέχει
και εμείς στη μνήμη αυγουστιάτικης ημέρας
που τα φθινόπωρα δεν έμαθε να αντέχει
Πρώτη Σεπτέμβρη τη ζακέτα μου φοράω
και στα σοκάκια τριγυρνώ που περπατούσες
μόνο στα βήματα που έκανες χωράω
και στη φωτιά που ξύπναγε όταν με κοιτούσες
Πέφτει ο ήλιος τη βουτιά του ακολουθάω
ψάχνω στο κόκκινο ξανά την αφορμή σου
τόσες σιωπές για να μ’ ακούσεις να αγαπάω
τόσες φωνές για να με φτάσει η σιωπή σου
Πρώτη Σεπτέμβρη πρώτη μέρα μακριά σου
στ’ άσπρο πηγάδι της ανάμνησης σε ρίχνω
κάθε Σεπτέμβρη θα ανεβαίνει η μυρωδιά σου
με το δάχτυλο τ’ αρώματα θα δείχνω
Κι εγώ θα πέσω στο δικό σου το πηγάδι
θα με ανεβάζεις με ένα βλέμμα μία λέξη
θα με κρατάς και πριν σ’ αγγίξω στο σημάδι
πίσω θα θέλεις η μορφή μου να επιστρέψει
Πέφτει ο ήλιος τη βουτιά του ακολουθάω
ψάχνω στο κόκκινο ξανά την αφορμή σου
τόσες σιωπές για να μ’ακούσεις να αγαπάω
τόσες φωνές για να με φτάσει η σιωπή σου
