Λένε πως δεν είμαι ψυχικά υγιής
άστεγη η ψυχή μου, έλα να τη βρεις,
στα ερείπια μένει και σ’ αναζητά,
μα ο Θεός ξεχνιέται κι είσαι μακριά.
Λένε πως δεν θα ‘ρθεις και αμφισβητούν
“λογική”, η λέξη που όλοι υπακούν,
κι εγώ μοιάζω να ‘μαι σαν παιδί τρελό,
μη προσαρμοσμένο μες στον κόσμο αυτό.
Για πες μου απόψε, πες μου ποιο ψέμα
θα παίζουνε για πρώτο θέμα.
Για έλα απόψε, πες μου κάτι αυθεντικό,
πες μου σ’ αγαπώ, μόνο σ’ αγαπώ…
Είδα και τους άλλους, τους “κανονικούς”,
τους φυλακισμένους τους πραγματικούς,
κάθε καλοκαίρι παίρνουν παγωτό
γλείφοντας το ψέμα τους το ιδανικό.
Λιώνει στάλα στάλα, πέφτει πάνω τους,
κάνουν πως δεν βλέπουν τους λεκέδες τους.
Το χειμώνα αράζουν στη ζεστή φωλιά,
παρακολουθώντας νέα των εννιά.
