Αχ πουλάκια μην το πείτε
έρμαιο είναι η ψυχή
κι η τύψη προσποιείται
στην πέτρα ανθίζει το κλαρί
να ξεμυτάει η αλήθεια
από καημού χωματερή
σαν πρόσωπο χωρίς ψιμύθια.
Τα ήπια με τ’ αγόρια
που στραγγίξαν του τρελού την παρηγόρια
του Μάη πρώτη μέρα
κι άρπαξέ με πάλι αέρα να φιλιώνω στο χαμό
να πίνω με τ’ αγόρια που στεφάνι φόρεσαν
την κατηγόρια
ανάθεμα την ώρα
που με παίρνεις κατηφόρα και μισώ τον λυτρωμό.
Αχ χαμομορφιές μην κλαίτε
άγουρη τρώγεται η ζωή
κι ο ουρανός ξεχνιέται
δίνει το μέλλον δανικά
μα ποιος τα ξεχρεώνει
αν δεν ξοδεύεις φονικά
σε βλέπει ο καιρός για πιόνι.
