Ότι μας χωρίζει
κι ό,τι μας ενώνει,
είναι μια ανάσα,
που φοβάται μόνη.
Πως να στο πω,
τα δικά μου δικά σου ζητώ.
Πως να στο πω
δεν αντέχω να χάνω κι εγώ.
Πες πως νυχτώνει
και έμεινες μόνη,
κοντά μου να ‘ρθεις.
Πες ότι βρέχει
κι εσύ δεν αντέχεις
μακριά μου να ζεις
Ότι μας ξοδεύει
και ό,τι μας μικραίνει,
είναι η σιωπή μας
που παραμονεύει.
Πως να στο πω,
τα δικά μου δικά σου ζητώ.
Πως να στο πω
δεν αντέχω να χάνω κι εγώ.
Πες πως νυχτώνει
κι έμεινες μόνη,
κοντά μου να ‘ρθεις.
Πες ότι βρέχει
κι εσύ δεν αντέχεις
μακριά μου να ζεις
